Obumarcie płodu jest to zatrzymanie czynności serca po 22. tygodniu ciąży. Częstość występowania ciąży obumarłej w Polsce to 0,5% wszystkich zdiagnozowanych ciąż. W 90% poród następuje samoistnie. W stanach zagrożenia życia matki należy rozwiązać ciążę obumarłą cięciem cesarskim. Przy ciąży bliźniaczej powikłanej zgonem jednego z płodów należy wdrożyć rozszerzoną opiekę przedporodową. Oceniana jest ruchomość płodu. W przypadku zagrożenia życia płodu należy podjąć decyzję o natychmiastowym porodzie, jeśli dojrzałość płuc i wiek ciążowy na to pozwalają. Bardzo ważne dla rodziców jest wyjaśnienie przyczyn śmierci płodu. Cierpienie nie tylko dotyka kobietę, ale całą rodzinę. Należy uświadomić mężczyźnie, że ma on prawo do odczuwania żalu, smutku. Położna powinna zachęcać rodziców do fizycznego kontaktu ze zmarłym dzieckiem, umożliwić dotykanie, trzymanie go na rękach. Położnica ma potrzebę, by opowiadać o przebytym porodzie – należy jej wysłuchać. Wśród rodziców bliźniąt emocje związane ze śmiercią dziecka przyćmiewają radość narodzin. Matka niekiedy obwinia żyjącego noworodka o śmierć drugiego. Należy umożliwić rodzinie kontakt z psychologiem i duchownym. Pomocną może się okazać grupa wsparcia. Personel medyczny powinien być wsparciem również w dopełnianiu formalności związanych ze śmiercią płodu. Istotne jest, by położna przedyskutowała z pacjentką przyszłość planowania rodziny. Kobieta powinna planować zajście w kolejną ciążę, gdy proces żałoby po śmierci dziecka zostanie poprawnie zakończony. Personel medyczny odgrywa ważną rolę w procesie wsparcia psychicznego kobiety i jej rodziny po śmierci dziecka. Życzliwość, umiejętność słuchania i dobre słowo są niezbędnymi substratami do prawidłowego przejścia procesu żałoby.

Słowa kluczowe: żałoba, ciąża obumarła, śmierć, obumarcie płodu, ciąża bliźniacza.