Schizofrenia jest jedną z najczęstszych ciężkich chorób psychicznych, dotykającą około 24 milionów ludzi na świecie. Mimo postępu w medycynie i metodach leczenia dostępnych dla tego schorzenia możliwości leczenia schizofrenii nadal nie zaspokajają wielu potrzeb, a powstawanie choroby nadal nie jest w pełni wyjaśnione. Pierwszym ważnym krokiem dla poprawienia tej sytuacji byłoby, zarówno dla pacjentów, ich rodzin, opiekunów, jak i lekarzy, opracowanie metod leczenia o wyższej skuteczności wobec wszystkich typów objawów schizofrenii i mniejszej kosztochłonności terapii. W 2010 roku świadczenia z ubezpieczeń społecznych związane z niezdolnością do pracy pacjentów ze schizofrenią wyniosły ponad 940 mln zł. Główną składową wydatków były renty z tytułu niezdolności do pracy, które stanowiły 98% wydatków. Schizofrenia może prowadzić do „podwójnych” wydatków ze strony budżetu państwa: źle kontrolowana schizofrenia to kosztowne hospitalizacje, czyli obciążenie budżetu Narodowego Funduszu Zdrowia (NFZ), a  jednocześnie obciążenie publicznego budżetu wydatkami ze strony świadczeń związanych z niezdolnością do pracy (ZUS). W  2009 r. wydatki ZUS na świadczenia związane z  niezdolnością do pracy pacjentów ze schizofrenią dwukrotnie przewyższały wydatki NFZ na świadczenia opieki nad pacjentami ze schizofrenią. Skupiając uwagę na utrzymaniu ról społecznych, poprzez odpowiednio wczesne wdrażanie interwencji psychologiczno-społeczno-medycznych, poprzez aktywizację i  poprawę samodzielności chorych, można ograniczyć liczbę hospitalizacji i  zredukować obciążenie kosztami pośrednimi.

Słowa kluczowe: schizofrenia, farmakoekonomika, problem społeczny.