Wstęp. Istotne miejsce wśród diagnostyki noworodka zajmuje badanie rentgenowskie (RTG). Najczęściej takie badanie przeprowadza się w celu oceny wad serca, płuc, przepukliny przeponowej, urazów, jak też do określenia lokalizacji ciał obcych. Zdjęcie wykonywane jest przyłóżkowo aparatem przewoźnym bądź dokonuje się dynamicznego badania przewodu pokarmowego z użyciem izotonicznych środków cieniujących. Cel. Celem pracy było sklasyfikowanie wykonanych badań radiologicznych u hospitalizowanych noworodków. Materiał i metody. Analizą objęto zebrane dane z historii chorób 200 hospitalizowanych noworodków w Klinice Neonatologii w Ginekologiczno‑Położniczym Szpitalu Klinicznym UM w Poznaniu. Oceniano: płeć, masę ciała, wiek ciążowy, ilość punktów skali Apgar, rodzaj przebytego porodu, rozpoznanie lekarskie. Ocenę korelacji między wskazanymi parametrami a wykonanym badaniem radiologicznym przeprowadzono przy użyciu programów: Microsoft Office i Excel 2007. Wyniki. Analiza statystyczna oraz opisowa wykazała, że najczęściej wykonywanym w grupie badaniem radiologicznym było USG przezciemiączkowe. Drugim najpopularniejszym badaniem było należące to rentgenodiagnostyki zdjęcie RTG klatki piersiowej i brzucha. Ocena zależności pozwoliła stwierdzić, że istnieje korelacja pomiędzy płcią noworodka a rodzajem badania radiologicznego. Zauważono, że poród, liczba punktów skali Apgar oraz występujące u noworodka jednostki chorobowe również mogą wpływać na rodzaj postępowania diagnostycznego. Wnioski. Diagnostyka radiologiczna noworodka jest drugim po badaniu ultrasonograficznym najczęściej wykonywanym badaniem diagnostycznym. Szczególną rolę odgrywa przy diagnozowaniu wad rozwojowych u noworodka.

Słowa kluczowe: diagnostyka, badanie RTG, noworodek, promieniowanie.